آرگومان‌های ورودی در توابع برای سربارگذاری عملگرها، بستگی به نوع عملگر داره که برای ما محدودیت ایجاد میکنه.
مثلا برای بعضی عملگرها احتیاج به یک پارامتر داریم (عملگر -- و ++)
یا برای بعضی به دو پارامتر (مثل عملگر +، -، += و ...)
و برای بعضی هم به سه پارامتر! (مثل ...:..؟...) (یعنی ترکیب دستور شرطی و تخصیص).
و اما قانون!
خب ببینین، مثلا شما وقتی با توابع عضو یک کلاس کار میکنید، خب این هست که عملگر صاحب عملوند (معمولا سمت چپ عملوند) به صورت پیش فرض یک شیء از نوع کلاس رو به تابع میفرسته، ولی اگر همین تابع بخواد به صورت دوست نوشته بشه، باید آرگومان ها رو بصورت شیئی از نوع کلاس خودمون به تابع بفرستیم.
