مزیت استفاده از utf-32 این هست که هر کاراکتر به طور مشخص ۳۲ بیت داره و بنابراین پردازش متن به راحتص و با سرعت صورت می‌گیره. برای نمایش هر کاراکتر کافیه ۳۲ بیت رو بخونیم و کاراکتر معادل یونیکدش رو چاپ کنیم.
یک مزیت دیگه‌ی استفاده از utf-32 این هست که کار با رشته‌های کاراکتری رو ساده می‌کنه. مثلاً برای خوندن کاراکتر ۱۰ ام یک رشته‌ی utf-32 کافیه از بایت ۳۲۰ به بعد ۴ بایت داده رو بخونیم.
مشکل اصلی استفاده از utf-32 این هست که فضای بسیار زیادی رو اشغال می‌کنه. یعنی برای هر کاراکتر ۳۲ بیت. در صورتی که ممکنه در یک کاربرد از کاراکترهایی استفاده بشه که هر کدوم به ۸ بیت بیشتر نیاز ندارن (متون انگلیسی). در این مواقع حافظه‌ی مصرفی ۴ برابر بیشتر از مورد نیاز هست.
این افزایش حافظه‌ی مصرفی وقتی مورد استفاده در تبادل داده‌ها روی شبکه هست، مشکل بیشتری رو هم به وجود می‌آره چون باید ۴ برابر داده‌های بیشتری روی شبکه ارسال بشه که سرعت ارسال رو ۴ برابر کاهش می‌ده.
یه مشکل دیگه‌ی استفاده از utf-32 سازگاری با یونیکد در آینده‌های دور هست. (البته این مشکل احتمالاً به وجود نخواهد آمد) چون این نوع کاراکتری دقثقاً ۳۲ بیت داره حدود ۴ میلیارد کاراکتر رو پشتیبانی می‌کنه و اگه روز تعداد کاراکترهای یونیکد از این بیشتر بشه!!! دیگه برنامه‌هایی که از utf-32 استفاده می‌کردن پشتیبانی نمی‌شن
مشکل مطرح شده در استفاده در وب، بیشتر به سرعت ارسال و حافظه‌ی مصرفی ربط داره که روی وب لازمه که فضای کمتری مصرف بشه و سرعت اجرا بالاتر بره. بنابراین انتخاب utf-8 مناسب‌تره.
هیچ پژوهش انسانی نمی‌تواند ادعای علمی بودن داشته باشد، مگر این‌که از برهان ریاضی برخوردار باشد (لئوناردو داوینچی)
