هر مقدار در برنامه باید در مکاکن‌هایی ذخیره بشه. این مکان‌های خاصیتی دارند که اون‌ها رو به دو بخش آدرس و مقدار تقسیم می‌کنه. کامپیوتر برای کار کردن روی مقادیر از قسمت آدرس استفاده می‌کنه. اما شما می‌تونین برای راحتی، برای یه قسمت از حافظه یه اسمی در نظر بگیرین. این کاری هست که وقتی متغیر می‌سازین انجام می‌دین. یه اسم برای یه قسمت از حافظه که یه مقدار داخلش قرار داده شده. پس به طور کلی اصل آدرس متغیره. اسم‌ها فقط یه اسم هستن برای راحتی استفاده. اما در برنامه می‌تونیم با استفاده از یه اسم آدرس یه حافظه رو هم به دست بیاریم. خب حالا اشاره‌گر میشه همون آدرس مورد نظر و ارجاع میشه یه اسم که به یه قسمت از حافظه دادیم. در حقیقت اشاره‌گر آدرس یک خونه از حافظه به زبان کامپیوتره و ارجاع آدرس یک خونه از حافظه به زبان انسان. بنابراین ارجاع قبل از استفاده به زبان کامپیوتر ترجمه میشه.
من در حد تعریفشون میدونم که فرقشون چیه: اشاره‌گر متغیری هست که توش آدرس یک متغیر دیگه گذاشته میشه که از اون طریق میشه مستقیما به محتوای اون متغیر دیگه دسترسی داشت. ولی ارجاع، دقیقا اسم دیگری برای یک متغیر (که از قبل تعریف شده) هست.
ولی قطعا فرق‌های دیگه‌ای هم دارن که الان متاسفانه تو ذهنم نیست.
بله تقریبا همین طوره. به طور دقیق تر(جوابی که استادم برای سوالی مشابه همین سوال در نظر گرفته بودن اینه): "اﺷﺎره ﮔﺮ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺮای دﺳﺘﺮسی ﺑﻪ ﯾک شی می ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ آدرس آن ﺑﻪ آن شی دﺳﺘﺮسی دارﯾﻢ اﻣﺎ در ارﺟﺎع در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﺘﻐﯿﯿﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻧﺎمی ﻣﺘﻔﺎوت ﺳﺮﮐﺎر دارﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎری ﺟﺪا از ﺧﻮد ﻣﺘﻘﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ."
